Revalidant Chris (53) getuigt n.a.v. Dag van de Fietshelm (09/04)

Felle hoofdpijn

Achteraf bekeken, vermoedt Chris dat hij een aantal signalen van zijn lichaam genegeerd heeft. In de nacht van oud op nieuw, vier maanden voor de hersenbloeding, werd alles plots zwart voor zijn ogen. Hij voelde dat hij zou vallen, maar kon zijn voeten niet verplaatsen om dit te voorkomen. Chris dacht dat het door vermoeidheid kwam. Hij werkte als beenhouwer en sliep door de drukte soms slechts 12u per week. In de weken voor zijn hersenbloeding, had hij vaker last van hoofdpijn en was die feller dan gewoonlijk.

Op 28 april stond Chris opnieuw met felle hoofdpijn op, maar besloot toch met zijn fietsgroep mee te rijden. Onderweg had hij last van verminderd zicht en vroeg hij de groep om even te wachten omdat hij zich niet goed voelde. Chris weet niet wat er verder gebeurd is. Achteraf hoorde hij dat wandelaars hem in klein straatje vonden en de ambulance belden. De leden van de fietsgroep waren nergens te bekennen. Hadden ze hem niet zien vallen? Hadden ze hem achtergelaten? Was Chris bij de groep vandaan gereden? Hij kan het zich niet herinneren. Chris vraagt zich weleens af hoelang hij daar reeds lag voordat hij gevonden werd, want bij een hersenbloeding telt elke minuut.

Chris droeg op het moment van zijn val gelukkig een fietshelm, wat bijkomende schade wellicht voorkomen heeft. Zo’n 16 jaar geleden viel hij met de fiets zonder dat hij een helm droeg. Hij liep toen een hematoom onder zijn schedel op. Sindsdien fietste hij nooit meer zonder fietshelm.

Morgen komt er een betere dag

Chris had het aanvankelijk erg moeilijk met zijn opname in Inkendaal. Hij had heel wat te verwerken en zat met veel vragen. Wat gaat er van mij worden? Kan ik nog werken? Hoe ziet mijn toekomst eruit? Zowel lichamelijk als mentaal was de hersenbloeding erg ingrijpend.

Algauw besefte Chris dat het cruciaal zou zijn om positief te blijven. Een slechte dag hebben, hoefde niet deprimerend te zijn. Het is wat het is, en morgen volgt er een betere dag. Positief blijven was aanvankelijk moeilijk, omwille van het verwerkingsproces, de therapieën die moeizaam verliepen en zijn gebrek aan concentratie hierop.

Tijdens zijn revalidatie hervond Chris zijn evenwicht en leerde hij terug stappen. Met zijn linkerschouder kan hij al wat, maar zijn linkerhand wil nog niet mee. Hij kan bv. met veel moeite iets vastnemen, maar het niet loslaten. Koken en kledij knopen, kan hij door middel van een hulpmiddel zelf. Voor zijn beroep als beenhouwer heeft Chris echter beide handen nodig. Als hij dat werk niet meer kan doen, dan wil hij een andere job vinden. Iets waaruit hij ook voldoening haalt. Hij weet nog niet wat. Chris beseft sinds zijn hersenbloeding dat hij geen 70-80u per week meer wil werken. Hij wil het anders aanpakken en meer tijd maken voor quality time met zijn gezin.

Chris leerde in Inkendaal tevens terug fietsen. Het lukt hem om met één hand te sturen en te remmen. Voorlopig begeeft hij zich uitsluitend op de parking. In het verkeer moet hij op te veel zaken tegelijk letten, daar waagt hij zich nog niet aan. Thuis, in de rustige wijk waarin hij woont, wil hij hierop blijven oefenen. Ook is hij van plan om te gaan zwemmen, dat lukt met behulp van een hulpmiddel. Verder wil hij onder begeleiding gaan fitnessen.

Intussen, zo geeft Chris aan, beseft hij dat hij al bij al goed herstelde van de hersenbloeding. Hij vindt het een schamele troost, maar ziet in dat het erger had gekund. Hij kijkt uit naar zijn terugkeer naar huis, al kan hij niet voorspellen hoe het thuis allemaal zal verlopen.

De therapeuten leveren fantastisch werk

Een hersenbloeding overkomt niet enkel oudere mensen, ontdekte Chris. Op D300 ontmoette hij namelijk vooral jonge mensen, net als hijzelf. Hij benadrukt dat de therapeuten in Inkendaal ongelooflijk hun best doen om het functioneren van revalidanten terug op een menswaardig niveau te krijgen. Het is fantastisch dat de therapeuten hem terug hebben leren fietsen. Daarnaast herinnert hij zich dat bepaalde medewerkers hem op D100 al eens een chocomelk kwamen brengen en dan even de tijd namen om bij hem te blijven zitten. Het zijn zo’n schijnbaar kleine dingen die tellen.

Chris maakt graag van de gelegenheid gebruik om het team dat instond voor zijn zorg en revalidatie te bedanken, in het bijzonder Elien, Eline, Alex, Zara en Vincent van D100 en D300.